Burn-out als beroepsgerelateerde ziekte: een goede zaak

Wanneer burn-out precies een arbeidsgerelateerde ziekte wordt, is nog onduidelijk. Maar minister De Block lijkt vastberaden. Aan welke gevolgen we ons mogen verwachten? Marie-Noëlle Schmickler: “Werkgevers krijgen hierdoor een betere ondersteuning bij de preventie van burn-outs. Bovendien zorgt deze erkenning er ongetwijfeld voor dat zowel bedrijven als medewerkers alerter zijn voor de signalen ervan.”

“Beroepsgerelateerde ziekten – de categorie waartoe burn-outs binnenkort behoren – mogen we niet verwarren met die van beroepsziekten. Bij beroepsziekten bestaat er een duidelijk, onbetwistbaar oorzakelijk verband tussen het werk en de ziekte van de medewerker. Dergelijke aandoeningen zijn bovendien officieel erkend en opgenomen in de beroepsziektewet. Getroffen medewerkers krijgen een uitkering en financiële steun voor hun behandeling, omscholing enzovoort.

Bij een beroepsgerelateerde ziekte is het oorzakelijke verband tussen het werk en de aandoening echter minder sterk. Meestal spelen ook andere factoren een rol, wat bijvoorbeeld het geval is bij een burn-out. Een arbeidsgerelateerde aandoening geeft geen recht op uitkeringen, maar krijgt wél de nodige aandacht. Dat is dan vooral in de vorm van preventieprogramma’s.”

“Het aantal burn-outs in België neemt nog altijd toe. We moeten immers steeds meer presteren met minder mensen. Bovendien vraagt onze moderne maatschappij dat we continu bereikbaar zijn. Door burn-out te erkennen als arbeidsgerelateerde ziekte worden werkgevers én werknemers met de feiten op de neus gedrukt: we kunnen de (werk)druk niet oneindig opvoeren.

Concreet zal de erkenning werkgevers toelaten om meer in te zetten op de preventie van burn-outs. Ze zullen daarvoor kunnen rekenen op ondersteuning van het Fonds voor de beroepsziekten. Maar het is aan de organisatie zelf om haar medewerkers te informeren over het preventieaanbod én hen te stimuleren om tijdig aan de alarmbel te trekken.”

“Enerzijds moeten bedrijven waakzaam zijn en medewerkers aanmoedigen tijdig op de rem te gaan staan. Anderzijds kunnen alleen werknemers aangeven wanneer het hen te veel wordt. En dat kan deels te maken hebben met een uitputtende privésituatie bijvoorbeeld. De erkenning van de aandoening als arbeidsgerelateerde ziekte – en niet als beroepsziekte – impliceert ook die gedeelde verantwoordelijkheid.  

De maatregel van minister De Block lijkt dus alvast een goede zaak. Niet alleen worden werkgevers én medewerkers beter bijgestaan in het voorkomen van burn-outs. De Block heeft het bovendien over ‘begeleiding bij de re-integratie van medewerkers’. En dankzij het nieuwe KB re-integratie verloopt de terugkeer van langdurig zieken naar de werkvloer ook nog een pak vlotter.”