Diabetes op het werk: "Open cultuur is van groot belang"

“Ik was 25 toen ik zwanger was van mijn eerste zoon en te kampen kreeg met zwangerschapsdiabetes”, vertelt Katrien. “De dokters vertelden me dat ik door die tijdelijke verhoging van mijn bloedsuikerspiegel 50% meer kans had om op latere leeftijd diabetes type 2 te ontwikkelen.”

“Enkele jaren na mijn bevalling viel ik plots veel af. Ik had voortdurend dorst en last van een droge mond. Ik raakte ook heel snel geagiteerd. Op een dag voelde ik me erg slecht worden op het werk en belandde ik uiteindelijk op de spoedafdeling. Daar kreeg ik de diagnose dat ik aan diabetes lijd.”

Katrien had na haar zwangerschap meer kans om diabetes type 2 te ontwikkelen, maar lijdt toch aan diabetes type 1. Wat is nu eigenlijk het verschil?

“Diabetes type 2 is de ziekte die de meeste mensen kennen”, legt Katrien uit. “Het is een erfelijke ziekte die meestal tot ontwikkeling komt op oudere leeftijd en vaak te maken heeft met een ongezonde voedings- en levensstijl. Zwangerschapsdiabetes vergroot de kans dat een vrouw diabetes type 2 krijgt op latere leeftijd.”

“Diabetes type 1 is een genetische afwijking die enkel tot ontwikkeling komt door een uitlokkende factor, zoals een zware virusinfectie of psychisch leed. Dat gebeurt meestal al op jonge leeftijd. In mijn geval kwam de ziekte vrij laat tot ontwikkeling door mijn zwangerschap. Bij diabetes type 1 maakt het lichaam niet genoeg insuline aan. Daarom moeten mensen zoals ik levenslang insuline inspuiten.”

De term ‘suikerziekte’ zorgt vaak voor verwarring tussen beide types diabetes. De benaming verwijst immers naar de oorzaak van diabetes type 2, maar wordt gebruikt als generieke term voor beide types. “Daarom spreek ik nooit van suikerziekte”, zegt Katrien. “Ook in de medische wereld wordt de term overigens niet in de mond genomen. Mijn ziekte heeft weinig te maken met de aandoening die de meeste mensen kennen van hun oma of opa. Ik heb gewoon pech dat mijn alvleesklier niet werkt zoals dat zou moeten.”

Katrien moest even bekomen van de diagnose. “De dokter hield me twee weken thuis om me te laten wennen aan de nieuwe situatie. Dat was ook nodig, want ik was in eerste instantie erg bang om opnieuw aan de slag te gaan. In het ziekenhuis kon ik altijd op de rode knop drukken wanneer ik me niet goed voelde, maar op de werkvloer viel die zekerheid weg.”

Katrien kan gelukkig rekenen op veel steun van haar collega’s. “Ik heb ze meteen uitgelegd wat mijn ziekte inhoudt en wat ze moeten doen om mij te helpen als ik het bewustzijn verlies. In de koelkast ligt altijd een injectiespuit met glucagon voor noodgevallen.”

“Mijn lichaam is ingesteld op regelmaat. Mijn collega’s weten dat ik stipt om 12 uur moet eten en houden daar dan ook rekening mee. Ze kijken ook niet raar op als ik tijdens een vergadering iets bovenhaal om te eten. Ik heb eigenlijk meer last van mijn ziekte tijdens vakanties, omdat dan die regelmaat wegvalt.”

Katrien kan ook van haar werkgever op veel begrip rekenen. “Ik krijg de tijd om weer in mijn gewone doen te komen als ik eens een dipje heb. Mijn werkgever weet ook dat ik een bepaalde structuur nodig heb en houdt daar rekening mee.”

“Het belangrijkste is dat er een open cultuurop de werkvloer heerst”, besluit Katrien. “Dan is het veel makkelijker om te praten over gevoelige onderwerpen zoals mijn ziekte.”